„Od początku jestem głodny świata”
Urodził się w Pobiedziskach pod Poznaniem, w wieku 2 lat wraz z rodzicami przyjechał do Świnoujścia, tu się wychował, skończył szkołę średnią. Choć studiował w Poznaniu, kilka lat mieszkał pod Wawelem, czuje się związany z Pomorzem Zachodnim, kibicuje Pogoni Szczecin, a nie Lechowi Poznań czy Wiśle. Mówi o sobie, że był normalnym dzieckiem, kopał piłkę, ale zawsze był ciekawy świata. W tamtych czasach (lata 70.) nie miał zbyt wielu rozrywek, więc jego pasją stało się czytanie. Szczególnie zainteresowała go podróżniczo-przygodowa seria Alfreda Szklarskiego o Tomku Wilmowskim z ciekawymi opisami i ilustracjami. Najbardziej fascynujący okazał się rysunek Machu Picchu - podziałał na wyobraźnię młodego czytelnika na tyle mocno, że zapragnął zobaczyć tajemnicze miasto Inków. Marzenie spełniło się 20 lat później podczas wyprawy do Peru. Mimo że widział wiele wspaniałych miejsc, Molenda wracał do Machu Picchu kilka razy, bo według niego to miasto magiczne, emanuje mistycyzmem, no i jest świadectwem geniuszu architektonicznego Inków.

„Jak to wszystko się zaczęło, czyli takie sobie początki”
Jarosław Molenda ukończył filologię klasyczną na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. Wciąż marzył o podróżach… Pierwszy raz szansa wyjazdu za granicę pojawiła się tuż po studiach, gdy miał pojechać na wymianę uczelnianą do Salonik, by tam przez 5 lat studiować język nowogrecki. Po powrocie wiązałoby się to z otwarciem swojej katedry na UAM. Tak się jednak nie stało, było to jeszcze przed Okrągłym Stołem w roku 1989, starania o paszport wiązały się z podpisaniem „lojalki”. Molenda jej nie podpisał - i nie wyjechał. Wyjechało 5 osób, on jeden nie. Rozczarowany stwierdził, że ma dość kariery naukowej i przeniósł się do Krakowa, gdzie został współwłaścicielem największej hurtowni książek w Małopolsce. Jak sam mówi, to był bardzo intratny biznes. Po pewnym czasie hurtownia przestała mu wystarczać, chciał nie tylko sprzedawać, ale i wydawać książki. Z tego powodu rozstał się ze wspólnikiem, ale nie miał pieniędzy na otwarcie wymarzonego własnego wydawnictwa, dlatego zaczął pracować z ojcem – prowadził salon gier zręcznościowych w Krakowie, w sezonie zaś na świnoujskiej promenadzie. Duża konkurencja sprawiła jednak, że prowadzenie salonu gier Krakowie nie opłacało się, więc zaczął pracę w wydawnictwie. Odtąd kariera nabrała nieco szybszego tempa – gdy dostrzeżono, że jego korekty są bezbłędne, zaproponowano awans, stałą pracę, udziały procentowe w dochodach. Jednak to splotło się z rozwodem, po którym nastąpił powrót do Świnoujścia i znów salony gier prowadzone przez następne 11 lat.

„Przeczytaj tysiąc cudzych stron, zanim napiszesz jedną własną”
W pewnym momencie Molenda stwierdził, że życie ucieka, zbliża się „czterdziestka”. Duże wpływ na dalsze decyzje miało dla niego spotkanie z przyjacielem z czasów hurtowni książek, który zaproponował, by opisał swoje podróże. I to chyba zapoczątkowało przygodę z pisaniem. Jak sam mówi, zawsze przed wyprawą obiera sobie motyw przewodni, cel, swoim mottem uczynił słowa znakomitego publicysty - Ryszarda Kapuścińskiego: „Przeczytaj tysiąc cudzych stron, zanim napiszesz jedną własną”. Dlatego na każdą wyprawę Jarosław Molenda jedzie dobrze przygotowany i lubi konfrontować to, co ktoś inny już opisał.

„W poszukiwaniu zaginionej Atlantydy”
Pierwszą dalszą podróż - na Kretę - odbył w wieku 26 lat. Już będąc na 3. roku studiów napisał pracę magisterską na temat Atlantydy, potem materiały zgromadzone do pracy „przerobił” na książkę popularnonaukową, jednocześnie zapragnął zobaczyć miejsca, o których pisał. Wyruszył więc śladem Atlantydy opisanej przez Platona i … zakochał się w kulturze i kuchni śródziemnomorskiej. Na przyszły rok wyprawa do Egiptu, bo tam wiodły ślady Atlantów. W Muzeum Kairskim, ujrzawszy mumię Ramzesa II, podróżnik zafascynował się mumifikacją i zaczął zbierać materiały do drugiej książki.

„Podróże tropem mumii”
Tropy zawiodły go na cztery kontynenty. W Ameryce Południowej na pustyni trzymał mumię w rękach. Idąc śladem spreparowanych ciał ,Molenda odkrył, że i w Polsce istniał zwyczaj balsamowania władców i dowódców. Gdy zaczął drążyć temat, okazało się, że jest tak wiele polskich mumii, że powstała książka „Tajemnice polskich grobowców”. Ale zanim ukazała się ta książka, w księgarniach pojawił się „Poczet odkrywców i zdobywców Ameryki Łacińskiej” – trzecia (choć wydana jako druga) książka Jarosława Molendy w dorobku. Jak wyznaje, zakochał się w tym regionie świata – oprócz Grecji, która jest dla niego jak żona, wie, czego po niej się spodziewać, świetnie się tam czuje. Natomiast Ameryka jest jak kochanka – wciąż zaskakuje, fascynuje, jest nieprzewidywalna, egzotyczna.

„Dopisz parę roślin i masz książkę”
Jako wytrawny literat, Jarosław Molenda wciąż rozwija swój pisarski warsztat. Zauważył, że odejście od stylu naukowego podoba się czytelnikom. „Zaproponowałem naczelnemu miesięcznika «Żyj długo» tekst o kawie, który spodobał się, więc napisałem jeszcze artykuły m.in. o cynamonie, oliwie, herbacie. Wtedy usłyszałem „Wiesz co, jeśli dopiszesz kilka innych roślin, masz praktycznie gotową książkę”. Tak narodziły się „Rośliny, które zmieniły świat”. Ich kontynuacją jest dwudziesta książka na koncie świnoujskiego autora nosząca tytuł „Rośliny, które udomowiły człowieka”. Podróże tropem ciekawych dla człowieka roślin zawiodły globtrotera m.in. do Maroka, Portugalii czy Meksyku, a także na Sri Lankę i Dominikanę. Według autora jest to jego najlepsza książka o roślinach (a ma ich już dwie w dorobku). W styczniu przyszłego roku powinna ukazać się „Historia używek” - o marihuanie, betelu, konopiach, tytoniu oraz innych używkach i środkach halucynogennych.

„Pomysły na książki przychodzą same”
Jarosław Molenda ma kilka książek częściowo gotowych, po każdej podróży dopisuje kolejne rozdziały, aż uznaje, że opracowanie jest gotowe. Pomysły na książki przychodzą same – inspiracje czerpie nie tylko z miejsc, które odwiedza i z rozmów z ludźmi, którzy je zamieszkują, ale także z… kina. Przez przypadek powstała kolejna jego książka - „Panama 1671”, zainspirowana filmem „Piraci z Karaibów”. Mówi: „Jestem ciekawski, chciałem wiedzieć, jak naprawdę było z tymi piratami. poleciałem na Karaiby, nie znalazłem pirackich skarbów, ale napisałem książkę”. Druga pozycja historyczna została zainspirowana z kolei filmem „Misja”, którego fabuła toczy się w XVIII wieku. Obraz przedstawia misje jezuickie, które cieszyły się złą sławą, a Molenda chciał poznać prawdę - i tak powstały „Wojny guarańskie 1628- 1756”.

„5 lat jeździłem za Kolumbem”
Pewnego razu na greckiej wyspie Chios pokazano mu dom, w którym podobno urodził się Kolumb. Wdrążając się w temat, odkrył, że Genua, uchodząca za rodzinne miasto Kolumba, nie jest nim naprawdę, kroniki tego miasta z XVI wieku nie wymieniają nawet jego nazwiska. Nawet jego syn nie potrafił dowieść pochodzenia ojca, który zmienił nazwisko. Molenda opisał to w swojej kolejnej książce „Kolumb, syn bizantyjskiego szlachcica z wyspy Chios” (premiera na wiosnę). Zbierając do niej materiały przez 5 lat odwiedzał miejsca, w których bywał Kolumb. Ostatecznie ustalił, że Kolumb po ojcu był pół Grekiem, po matce pół Hiszpanem. A mylne utożsamianie go z Genuą wzięło się stąd, że w czasach Kolumba Chios należała do Republiki Genui. Do dzisiaj nad drzwiami niektórych domów na tej wyspie widnieje nazwisko KOLOMBOS.

„Nie wierzę, że Ameryka przed Kolumbem była nieznana”
Dwie pozycje: „Prekolumbijscy żeglarze i odkrywcy Ameryki” i „Zakazana historia odkrycia Ameryki” przekonują najlepiej, iż autor nie wierzy, że Ameryka była nieznana przed Kolumbem. Na dowód tego opowiada: „W Pompejach znaleziono mozaikę z przełomu er, na której widniej ananas. Skąd się wziął w starożytnym Rzymie wizerunek ananasa – owocu, który pochodzi z Ameryki Południowej? Jak na 1500 lat przed Kolumbem trafił do Italii? Musiały istnieć kontakty między Starym a Nowym Światem. Wśród Indian krążą legendy o białym człowieku z brodą przybyłym ze wschodu - Indianie nie mają zarostu, a zachowały się wizerunki przedstawiające takich ludzi. Na Jukatanie ponad trzy tysiące lat temu kwitła cywilizacja Olmeków - słynąca z rzeźb olbrzymich głów , przy czym niektóre mają rysy murzyńskie. Przebadano materiał kostny, który tam się zachował i nie ma wątpliwości, że to rasa czarna”. To nie jedyne dowody, że dochodziło do mniej lub bardziej sporadycznych rejsów przez Atlantyk na długo przed Kolumbem.

„Sprowadzam historię do rozmiarów człowieka”
W pewnym momencie zauważył ,że jego „mądre książki” nie są proste w odbiorze - przyjaciel dobrnął zaledwie do 30. strony… Wtedy zrozumiał, że trzeba pisać prościej, jaśniej, nie epatować datami, dlatego najnowsze pozycje bardzo różnią się od wczesnych, są dialogi, wzorem tegorocznej Noblistki w dziedzinie literatury stara się „sprowadzać historię do rozmiarów człowieka”. Czytelnik podczas lektury nie może się pogubić ani – broń Boże – znudzić, dlatego autor powinien pisać tak, by trafić do przeciętnego odbiorcy”. W porównaniu do pierwszych książek, te obecne osiągają znacznie większe nakłady – wpływ na to miała również zmiana tematyki. Logiczne, że historia Polski cieszy się o wiele większym zainteresowaniem niż dzieje podboju Ameryki Łacińskiej.

„Dla mnie książka to świętość”
„Nie sądziłem, że zostanę pisarzem, choć chciałem pracować przy książkach. Od najmłodszych lat dużo czytałem, w szkolnej bibliotece szybko zabrakło odpowiednich dla mnie lektur”. Książka dla Jarosława Molendy to świętość, nie lubi zagiętych rogów, podkreśleń – niesmak wywołała redaktorka z egzemplarzem jego książki, pełnym śladów po markerze. Zaproszony ponownie na wywiad – odmówił, choć była to jedna z najpopularniejszych stacji radiowych w Polsce. Nie jest przekonany do ebooków, może dlatego ma w domu 3-4 tysiące książek, które zajmują regały od podłogi po sufit - „Ściany zapakowane mam książkami, tylko okna i drzwi są wolną powierzchnią. Myślę o postawieniu 2 regałów na środku, bo księgozbiór się rozrasta”. Wolny czas poświęca na skandynawskie thrillery, jest to ulubiona rozrywka pisarza. Potrafi szybko czytać, jednak tej umiejętności nie zawdzięcza kursowi, jest samoukiem. To sprawia, że w ciągu dnia może przeczytać albo chociaż pobieżnie przejrzeć 3 - 4 książki. Jak wyznaje, nigdy nie przebrnął przez „Nad Niemnem”, choć potrafił o nim opowiedzieć na egzaminie wstępnym na studia. Kiedyś wysłał maszynopis jednej ze swoich powieści do wydawnictwa Wołoszańskiego, którego żona porównała tekst do… „Nad Niemnem” - ze względu na rozbudowane opisy. „Człowiek , który nie przeczytał «Nad Niemnem», zaczął pisać jak Orzeszkowa - to paradoks historii” – śmieje się Jarosław Molenda i dodaje: „Na szczęście od tego stylu też odszedłem”.

źródło: www.iswinoujscie.pl